રાજેશે કોઈ જવાબ ન આપ્યો અને માત્ર એટલું જ કહ્યું, “હું છાપા માંથી નવી નોકરી શોધવાનો પ્રયત્ન કરું છું, નોકરીની ઘણી જાહેરાતો આવે છે, જો મને તેમાંથી કંઈક ના મળે તો હું કેટલાક મિત્રો સાથે પણ વાત કરું છું.”
રૂપા તેના રૂમમાં ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતી હતી, તેના કાનમાં એક જ વાત ગુંજતી હતી “કાશ મારે એક દીકરો હોત”, તે પોતાની જાત પર ચીડાઈ રહી હતી અને પોતાની જાત પર ગુસ્સે પણ થઈ રહી હતી, આજ સુધી તેના પિતાએ ક્યારેય આવું કહ્યું ન હતું અને આજે આટલી મોટી વાત કહેતા પહેલા વિચાર્યું પણ ન હતું, આ પ્રશ્ન તેના મનમાં ઘૂમી રહ્યો હતો.
તેથી તે થોડા કલાકો માટે બહાર નીકળી ગઈ હતી, પરંતુ આ ઘટના પછી રૂપા ચૂપ થઈ ગઈ હતી, ન તો તેની માતા કે તેના પિતા સાથે વાત કરી હતી. એક દિવસ રૂપા બહુ બધી થેલીઓ લઈને ઘરે આવી. આટલી બધી થેલીઓ જોઈને રૂપાની માતાએ પૂછયું કે એમાં શું છે પણ રૂપાએ જવાબ ન આપ્યો.
ત્યારે તેના પિતા ગુસ્સે થઈ ગયા અને કહ્યું, “મારી નોકરી માટે કોઈ જગ્યા નથી. અહીં અને આ મેડમ. તે આટલી બધી ખરીદી કરીને પાછી આવી છે.”
રૂપા ચુપચાપ તેના રૂમમાં ગઈ અને બધી બેગ તેના કબાટ માં સંતાડી દીધી. આ વાત ને લગભગ દોઢ મહિના જેટલો સમય થઈ ગયો હતો અને હજુ લેપટોપનો છેલ્લો હપ્તો ભરવાનો બાકી હતો, રાજેશ જી પોતાના બચાવેલા થોડા પૈસાથી લેપટોપના હપ્તા ભરવા જઈ રહ્યા હતા.
થોડીવાર પછી રાજેશજી પાછા ફર્યા અને ચેટિંગમાં વ્યસ્ત હતા, રૂપાની માતાએ પૂછ્યું કે શું થયું, તો રાજેશે કહ્યું, હું લેપટોપનો છેલ્લો હપ્તો ભરવા ગયો ત્યારે તેઓએ કહ્યું કે તમારા પૈસા આવી ગયા છે, મને ખબર નથી કે કોને ભર્યા”
રાજેશજી અને તેમની પત્ની બંને વિચારમાં ખોવાઈ ગયા. એટલામાં રૂપા આવી અને બોલી, મે ભર્યા છે પૈસા. રૂપાની માતા અને રાજેશજી બંને ચોંકી ગયા. રાજેશ ભાઈએ પૂછ્યું, આટલા પૈસા ક્યાંથી આવ્યા?
રૂપાએ કહ્યું, “મેં મારી મહેનતથી કમાયા છે, રાજેશજી અને તેમની પત્ની કંઈ સમજી શક્યા ન હતા ત્યારે રૂપાએ તેમને આખી વાત કહી. પપ્પા, મમ્મી, તમને યાદ છે કે તે દિવસે હું ઘણી બધી બેગ લઈને આવી હતી?, પછી પાપા મારા પર ગુસ્સે થયા.
એ બેગમાં અનારકલી ડ્રેસ અને કુર્તા હતા જે મે મારા બચાવેલા પૈસાથી ખરીદ્યા અને તેને ઓનલાઈન વેચવાનું શરૂ કર્યું. , લોકોએ તેને ખૂબ પસંદ કર્યા અને એક જ મહિનામાં મેં 1.5 લાખ રૂપિયા કમાઈ લીધા, અને આ પૈસાથી મેં લેપટોપના હપ્તા ચૂકવ્યા.
તે દિવસે જ્યારે પાપાએ કહ્યું કે કાશ મારો એક દીકરો હોત, ત્યારે મને ખૂબ જ ખરાબ લાગ્યું પણ મેં નક્કો કર્યું કે હું પપ્પા ને સાબિત કરીશ કે દીકરીઓ બોજ નથી, તેઓ ઈચ્છે તો કંઈ પણ કરી શકે છે, તેઓ આખા ઘર ની સંભાળ લઈ શકે છે અને ઘર ની જવાબદારી પણ લઈ શકે છે.”
રાજેશજી અને તેમની પત્નીની આંખોમાંથી ખુશીના આંસુ વહેવા લાગ્યા, રાજેશજીને તેમને જે કહ્યું તેના માટે ખૂબ જ પસ્તાવો થયો, તેણે રૂપાની માફી માંગી અને કહ્યું, “મને ખબર નથી કે મેં તે દિવસે આવું કેમ કહ્યું અને શા માટે કહ્યું પણ આ વાત નો અફસોસ મને હંમેશા રહેશે, પણ આજે તે મને ગૌરવ અપાવ્યું છે એનાથી મારુ માથું ઊંચું થઇ ગયું છે અને હું ભગવાનને પ્રાર્થના કરીશ કે જો કોઈના ઘરે દીકરી થાય તો મારી રૂપ જેવી.”
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો જોડે શેર કરજો તેમજ કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.
