એક સાંજે અંજના ગેલેરીમાં બેઠી હતી, ઝરમર વરસાદ વરસી રહ્યો હતો. પવન ફૂંકાઈ રહ્યો હતો, પાયલ પણ રણકતી, પરંતુ મૌન હતું તો તેનું માત્ર હૃદય. પછી તેને લાગ્યું જાણે કોઈ કોયડો ઉકેલાઈ રહ્યો છે. શું આ લડાઈ, આ ગુસ્સો, આ અંતર… શું આ બધું ખોટું પગલું હતું? શું તેનું ઘર, તેની શાંતિ, ખરેખર અહીં આ અધૂરી છત નીચે હતું?
તે રાત્રે અંજનાએ મોટો નિર્ણય લઈ લીધો. સવાર પડતાં જ તેણે કાર્તિક અને શીલા પાસેથી રજા લીધી. તેની આંખોમાં પ્રેમ હતો. પણ તેની જીભ પર આભારના બે જ શબ્દો હતા. જતી વખતે કાર્તિકની આંખમાં સવાલ ટપકી રહ્યા હતા, પણ અંજના કશું બોલ્યા વગર જતી રહી. તે જાણતો હતો કે, કેટલાક સંબંધો સવાલોથી નહીં, ઇશારાથી જ સમજાય છે.
ઘર જવાનો રસ્તો બહુ લાંબો નહોતો પણ એવું લાગ્યું કે જાણે તે લાંબી મુસાફરી માંથી પાછી આવી રહી છે. રસ્તામાં પવન બદલાઈ ગયો હતો, વૃક્ષોએ તેને હાસ્યથી આવકારી અને સૂર્ય તેના ચહેરા પર સોનેરી કિરણો ફેલાવીરહ્યો હતો. ઘરે પહોંચતા જ ગૌરવની આંખો પહોળી થઈ ગઈ.
અંજનાએ ગૌરવને ગળે લગાવ્યો. તેણીને લાગ્યું કે તે હવે ઘરે આવી ગઈ છે. તેની આંખોમાં આંસુ હતા પણ તે ખુશીના આંસુ હતા. ગૌરવે તેને તેની છાતી સાથે આલિંગન આપ્યું અને કહ્યું તું પાછી આવી ગઈ!. મેં તને ખુબ જ મિસ કરી.
અંજનાએ કહ્યું મેં પણ તમને ખૂબ મિસ કર્યા છે. મેં ઘણું ખોટું કર્યું છે ગૌરવ. પરંતુ હું તમારા વગર રહી શકુ તેમ નથી.
ગૌરવે કહ્યું તે કંઈ ખોટું નથી કર્યું. આપણે બંનેએ ખોટું કર્યું છે. પરંતુ હવે બધું સારું થઈ જશે.
તે સાંજે બંને લાંબા સમય સુધી વાતો કરતા રહ્યા. તેઓએ તેમની લડાઈ વિશે વાત કરી અને તેઓએ એકબીજાને સાંત્વના આપી. તેઓએ વચન આપ્યું હતું કે તેઓ હવે ક્યારેય એકબીજાથી દૂર નહીં રહે.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો જોડે શેર કરજો, તેમજ કમેન્ટમાં આ સ્ટોરીને 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.
