એ ખૂબ જ પૈસાદાર કુટુંબ હતું, કુટુંબમાં દાદા-દાદી તેનો એકનો એક દિકરો અને દિકરાની ઘરે પણ એક દીકરો તેમજ દીકરાની વહુ એમ કુલ મળીને પાંચ જણા રહેતા હતા.
પાંચ જણા હોવા છતાં વિશાળ બંગલો હતો, ઘરમાં પૈસાની કોઈપણ ખામી હતી નહીં, એટલે બંગલામાં નોકરચાકર પણ રાખ્યા હતા, કોઈપણ જાતની તકલીફ ન પડે એવી સાહેબી હતી.
એક દિવસ સવારે અચાનક તે પિતા અને તેનો નાનો દીકરો બન્ને ગામડે ગયા, બંનેના ગામડે જવાનું કારણ એ હતું કે પિતા તેના દીકરાને દેખાડવા માગતા હતા કે લોકો આપણા કરતાં પણ કેટલા વધારે ગરીબ હોઈ શકે છે.
ગામડે ગયા એટલે થોડા સમય પછી તેઓએ એક ગરીબ પરિવારના ખેતરમાં સમય પસાર કર્યો.
ખેતરમાં સમય પસાર કરતી વખતે ત્યાંનું બધું જોયું, વધુ જાણો અને આખો દિવસ ત્યાં પસાર કર્યો ત્યાર પછી ફરી પાછા ગામડેથી પાછા ફર્યા.
ગામડેથી જ્યારે પાછા આવતા હતા ત્યારે તેના દીકરાને તેના પિતાએ પૂછયું કે કેવી રહી તારી આ સફર? શું તું કંઈ નવું શીખ્યો?
દીકરાએ જવાબ આપતા કહ્યું આ ખુબ જ સુંદર મુસાફરી રહી.
પિતાએ પૂછયું કે તે જોયું ત્યાં કેટલા ગરીબો લોકો રહેતા હતા? દીકરાએ માથું ધુણાવીને હા માં જવાબ આપ્યો.
પિતાએ ફરી પાછું તેને કહ્યું કે તો નવું શીખ્યા પરંતુ આ સફરમાં થી તો શું શીખ્યો? તે મને પણ જણાવ
દીકરાએ સરસ મજાનો જવાબ આપ્યો, તેને જવાબ આપતા કહ્યું આપણી પાસે માત્ર એક જ ડોગ છે જ્યારે તે લોકો પાસે ચાર ચાર ડોગ્સ છે.
