એક વખતની વાત છે કે એક વૃદ્ધ માણસ હતો. તેમના પુત્રનું નામ વિનીત અને પુત્રીનું નામ પરી હતું. બાપુજી હવે 75 વર્ષના થઈ ગયા હતા અને તેમને ચાલવામાં થોડી તકલીફ પડતી હતી. વિનીત અને પરી બંને ખૂબ વ્યસ્ત હતા. વિનીત એક કંપનીમાં મેનેજર હતો અને પરી એક શાળામાં શિક્ષિકા હતી.
બંને સવારે વહેલા જાગી જતા અને મોડી રાત સુધી ઓફિસમાં કામ કરતા. પરીનો પણ અડધો દિવસ સ્કૂલમાં અને બીજા અડધા દિવસ માં ટયુશન માં વ્યસ્ત રહેતી.
એક દિવસ બાપુજીએ વિનીતને કહ્યું કે તે પોતાનો પલંગ ગેલેરીમાં રાખવા માંગે છે. વિનીતને આ વાત વિચિત્ર લાગી. તેણે વિચાર્યું કે બાપુજીને આરામ કરવા માટે બીજા માળે એક અલગ ઓરડો આપવામાં આવ્યો છે, તેમાં બધી સુખ સગવડતાઓ પણ છે, પણ તે હજુ પણ ગેલેરીમાં કેમ રહેવા માંગે છે?
વિનીતે તેની પત્ની સાક્ષીને આ વિશે વાત કરી. સાક્ષીએ પણ એમ કહ્યું કે બાપુજીનો આગ્રહ અગમ્ય છે. તેને કહ્યું કે બાપુજીને બીજા માળે આરામદાયક રૂમ આપવામાં આવ્યો છે, પરંતુ તેઓ હજુ પણ ગેલેરીમાં રહેવા માંગે છે.
વિનીતે વિચાર્યું કે બાપુજી બીમાર છે. જો તે એવું ઇચ્છતા હોય તો આપણે તેનું પાલન કરવું જોઈએ. આથી તેણે બાપુજીનો પલંગ ગેલેરીમાં રાખ્યો.
હવે બાપુજી ગેલેરીમાં રહેતા હતા. તે સવારે ઉઠીને ગેટ સુધી ફરવા પણ જતા હતા. લૉનમાં રમતી વખતે પોતાના પૌત્રો સાથે વાત કરતો. ક્યારેક તે વિનીતને તેની મનપસંદ ખાણીપીણીની વસ્તુઓ લાવવાની વિનંતી પણ કરતો.
