આ કોઈ કાલ્પનિક સ્ટોરી નથી પરંતુ સત્યઘટનાથી પ્રેરિત થઈને લખવામાં આવેલી સ્ટોરી છે. છેલ્લે સુધી અચૂક વાંચજો…
વાત ઘણા વર્ષો પહેલાની છે. એક મધ્યમ વર્ગનો પરિવાર હતો. ઘરમાં એક દીકરો તેના માતા-પિતા અને તેના દાદા-દાદી એમ કુલ મળીને પાંચ સભ્યો રહેતા હતા. પાંચ સભ્યો વચ્ચે ઘરના ગુજરાન ચલાવનારા તે દીકરા ના પિતા એક માત્ર હતા.
દીકરાની ઉંમર નાની હોવાથી, હજુ તેનું ભણતર પણ ચાલી રહ્યું હતું. એવામાં એક દિવસ અચાનક જ બહારગામ થી પાછા ફરતી વખતે એક અકસ્માતમાં તે દીકરા પિતાનું અવસાન થયું. તેની એકમાત્ર કમાણીમાંથી આખા ઘરનું ગુજરાન ચાલતું હતું અને તેનું અકાળે અવસાન થઈ જતા પરિવાર ઉપર શોક નો વજ્રાઘાત તો આવ્યો, સાથે સાથે હવે પરિવારનું ગુજરાન કેમ ચલાવવું એ પણ પ્રશ્ન થઇ ગયો.
પરિવાર પાસે બચતના નામે થોડા જ રૂપિયા હતા, અને દીકરાના મમ્મીને પણ આ વાતનો અંદાજો હતો. પરંતુ દીકરા ની મમ્મી શીતલબેન ને મનમાં એક અતૂટ વિશ્વાસ હતો કે ગમે તેવું દુઃખ આવશે તો પણ સહન કરીને તે તેના દીકરાને એકલા હાથે જ મોટો કરશે. દીકરાને અવાર નવાર શીતલબેન કહેતા કે તું જરા પણ ચિંતા નહીં કરતો, તારું ભણતર જરા પણ નહીં બગડે. અને આપણે આ પરિસ્થિતિમાંથી પણ બહાર નીકળીશું.
શીતલબેનના સીરે હવે ઘરની જવાબદારી આવી પડી હતી, તેના પતિ એક જ કમાણી કરીને ઘરનું ગુજરાન ચલાવતા હતા. હવે ઘરનું ગુજરાન ચલાવવા માટે શીતલબેન તેઓ પોતે એક ટિફિન સર્વિસ ચાલુ કરશે એવું વિચાર્યું.
પરંતુ એ ગ્રાહકો કઈ રીતે શોધે? કઈ રીતે પોતાની ટિફિન સર્વિસ ગ્રાહકો સુધી પહોંચે તેઓ કંઈક કરે આવા વિચારો સતત મનમાં આવ્યા કરતા હતા. સૌપ્રથમ આજુ બાજુના પાડોશી ને પોતાના ટિફિન સર્વિસ વિશે વાત કરી.