દીકરો શહેરમાં રહે છે, થોડા દિવસે ઘરે ફોન કરીને વાતચીત પણ કરી લેતો. તેના ઘરેથી પણ તેને ફોન આવતા વાતચીત નિયમિત પણે થતી રહેતી. પણ એક દિવસ અચાનક ઘર પાસે ટપાલી આવીને ઊભો રહ્યો અને કહ્યું સાહેબ તમારી માટે પત્ર આવ્યો છે.
આ તેના માટે નવીન વાત હતી, કારણ કે આ જમાનામાં પત્ર કોઈ લખી નહીં.
પત્ર ખોલીને જોયું તેની માતા નો ગામડેથી પત્ર આવ્યો હતો, પહેલા તો નવાઈ લાગી પરંતુ ફરી માતાએ તેને પત્ર લખ્યો એટલે ઉત્સાહમાં આવીને પત્ર વાંચવા લાગ્યો.
પત્રમાં લખ્યું હતું…
મારા વહાલા દીકરા,
આ પત્ર તને લખવાના આમ જોવા જઈએ તો ઘણા કારણો છે.
જીવન, મૃત્યુ અને નસીબ આ ત્રણે વસ્તુ આજ સુધીમાં કોઇ જાણી શક્યું નથી… તો અમુક વાતો એવી હોય છે કે એ જરૂરી થઇ જતું હોય છે કે તે વાત વહેલામાં વહેલી તકે કહી દેવામાં આવે.
હું તારી મમ્મી છું અને હું જો તને આવી વાત નહીં કહું, તો તને બીજું કોઈ જ કહી નહીં શકે.
આ પત્રમાં લખેલી બધી વાત હું મારા પોતાના અનુભવથી જ જણાવું છું અને જો હું ન કહું તો પણ તને આ વાત તારા જીવનમાં શીખવા તો મળશે જ. પરંતુ બનશે એવું કે તું જ્યારે આ વાત શીખીશ ત્યારે તને કદાચ વધારે પડતી તકલીફ પણ પડશે અને ત્યારે તારા હાથમાં સમય પણ નહીં હોય.
મારો આ પત્ર લખવાનો ઉદ્દેશ્ય માત્ર એટલો જ છે કે તું તારું જીવન શાંતિથી જીવે, તારું જીવન શાંતિથી અને એકદમ સરસ રીતે જીવવા આટલું જરૂર કરજે.
જો કોઈ તારી સાથે ખરાબ વ્યવહાર કરે તારી સાથે જરા પણ સારું વર્તન કરે, તો મનમાં જરા પણ દુઃખ ન લગાડતો. તારી સાથે સારી રીતે વ્યવહાર વર્તન કરવાની ફરજ માત્ર ને માત્ર મારી અને તારા પપ્પા ની બે ની જ છે.
બાકી એ વાત સમજી લેજે અને આખી જિંદગી યાદ રાખજે કે દુનિયાનો ગમે તે વ્યક્તિ તને દુખ આપી શકે છે, અને એના માટે હંમેશા તારી રીતે માનસિક તૈયાર રહેજે.
કોઈ પણ તારી સાથે સારુ અથવા પછી અત્યંત સારું વર્તન કરે, તો ચોક્કસ તું એનો આભાર વ્યક્ત કરજે પરંતુ હંમેશાં સાવચેત પણ રહેજે.
