હોસ્પિટલમાં એક દર્દી આવે છે, દર્દીની હાલત ખુબ જ નાજુક હોવાથી તરત જ તે દર્દીને દાખલ કરવામાં આવે છે.
તેઓ પોતે ચાલીને જ પોતાની તબિયત બતાવવા માટે આવ્યા હતા. તેને પોતાના નામ ઉંમર વિશે પૂછવામાં આવ્યું તો તેઓએ કહ્યું મારું નામ સુરેશ છે અને તેઓની ઉંમર આશરે ૭૫ વર્ષની હતી.
સુરેશભાઈ ના ચહેરા ઉપર પણ ઘડપણ સ્પષ્ટપણે દેખાઇ રહયું હતું. ચહેરાની કરચલીઓ પણ તેના ઘડપણ ની સાબિતી આપી રહી હતી.
હોસ્પિટલમાં દાખલ કરવામાં આવ્યા એટલે તેને નર્સે પૂછ્યું દાદા તમે અહીં એકલા ચાલીને આવ્યા? ઘરેથી કોઇ સાથે નથી આવ્યું?
સુરેશભાઈ મંદ હસવા લાગ્યા, નર્સે ફરી પાછું પૂછ્યું કેમ દાદા હસી રહ્યા છો?
સુરેશભાઈ જવાબ આપતા કહ્યું હવે તો યાદ પણ નથી ઘણા વર્ષો પહેલા નું મેં ઘર છોડી દીધું હતું.
નર્સ આ વાત સાંભળીને થોડી ભાવુક થઈ ગઈ કેમ દાદા તમે ઘર છોડ્યું હતું? નર્સે પૂછ્યું
સુરેશભાઈ એ જવાબમાં કહ્યું દીકરો અને વહુ સાથે હું અને મારી પત્ની રહેતા હતા. કેમ મોટા ભાગના લોકોને થતી હોય એ રીતે અમારે પણ થોડી નાની-મોટી રકઝક થતી રહેતી. પરંતુ થોડા વર્ષો પહેલા પત્ની આ દુનિયા છોડીને ચાલી ગઈ ત્યાર પછી મને ઘરમાં રહેવું પસંદ નહોતું. અને થોડી નાની-મોટી રકઝક હવે મોટું સ્વરૂપ લેવા લાગી હતી, એટલે મારા દીકરાએ મને એક અલગ વ્યવસ્થા કરી આપી જ્યાં હું મારી રીતના રહેવા લાગ્યો.
થોડા સમય સુધી દીકરો અને વહુ બંને મળવા પણ આવતા અને પૌત્રો પણ સાથે આવતા. સમય વીતતો ગયો એમ એ લોકોનું આવવાનું પણ ઓછું થતું ગયું. ઘણા સમયથી તો એ લોકો આવ્યા જ નથી.