રાત્રિના બે વાગ્યા હતા. શહેરની ભાગદોડ શાંત થઈ ગઈ હતી, માત્ર દૂરથી કોઈ રાત્રિ-બસના એન્જિનનો અવાજ સંભળાતો હતો. એવામાં જાનકીનો મોબાઇલ ફોન રણક્યો. સ્ક્રીન પર ‘ધવલ’નું નામ ચમકી રહ્યું હતું. જાનકીના પેટમાં ફાળ પડી. તેણે ધ્રૂજતા હાથે ફોન ઉપાડ્યો. સામે છેડેથી એક ગભરાયેલો, ધીમો અવાજ સંભળાયો – “જાનકી, સાંભળે છે?”
જાનકીએ ગભરાતા સ્વરે જવાબ આપ્યો, “હા, બોલો ધવલ…”
ધવલે ઉતાવળમાં પૂછ્યું, “બધું ગોઠવાઈ ગયું ને? પરોઢિયે પાંચ વાગ્યાની ટ્રેન છે.” જાણે કોઈ ગુપ્ત મિશન પર નીકળ્યા હોય તેમ વાત કરતો હતો.
જાનકીએ હાંફળા સ્વરે કહ્યું, “હા, મારી બધી તૈયારી થઈ ગઈ છે. થોડા ઘરેણાં અને રોકડ લેવાની બાકી છે.” તેનું મન ડર અને ઉત્તેજનાના મિશ્રણથી ભરેલું હતું.
ધવલે ફરીથી કહ્યું, “તારા જરૂરી દસ્તાવેજો પણ લઈ લેજે. આપણે નવું જીવન શરૂ કરવાનું છે, કદાચ બંનેએ કમાવું પડશે.” તેના સ્વરમાં રહેલી બેદરકારી જાનકીને ખટકી.
જાનકીએ જવાબ આપ્યો, “ઠીક છે, બધું લઈને તને ફોન કરું છું.”
ફોન મૂક્યા પછી જાનકીના હાથ ધ્રૂજવા લાગ્યા. તેણે પોતાની માતાની તિજોરી ખોલી. તેમાંથી ઘરેણાંનો એક નાનો ડબ્બો કાઢ્યો અને પિતાએ તેના લગ્ન સમયે આપવા માટે બનાવેલી સોનાની બંગડીઓ એક નાની પોટલીમાં મૂકી. કાનમાં પહેરેલા ઝુમખાં કાઢીને એ પણ પોટલીમાં મૂક્યા. તે જ વખતે તેની નજર તેના પિતાજીના ફોટોગ્રાફ પર પડી. પિતાજીના સંઘર્ષો અને પરિવાર માટેની તેમની મહેનતની યાદો તેના મનમાં તાજી થઈ ગઈ. તેનું હૃદય ભારે થઈ ગયું.
પછી તેણે ઘરના થોડા પૈસા કાઢ્યા. આ એ જ રકમ હતી જે તેના મોટાભાઈ, ચિરાગના ઉચ્ચ અભ્યાસ માટે તેના પિતાએ ભેગી કરી હતી. એક ક્ષણ માટે તેનો હાથ થંભી ગયો, પણ પછી તેણે એ પૈસા પણ પોતાની બેગમાં મૂકી દીધા. તેના મનમાં એક વિચિત્ર ગૂંચવણ હતી, છતાં તે પોતાની જાતને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરી રહી હતી. ‘ધવલ કહે છે તેમ આપણે નવું જીવન શરૂ કરવા માટે પૈસાની જરૂર તો પડશે જ.’ તેણે મનોમન દલીલ કરી.
તેણે ચિરાગના રૂમમાં ડોકિયું કર્યું. ચિરાગ લેપટોપ પર કોઈ પ્રોજેક્ટમાં વ્યસ્ત હતો. માતા ઘસઘસાટ ઊંઘી રહ્યા હતા. ઘરમાં શાંતિનું સામ્રાજ્ય છવાયેલું હતું.
પોતાના રૂમમાં પાછા ફરીને તેણે ધવલને ફોન લગાવ્યો. “બધું તૈયાર છે. ઘરમાં કોઈ જાગતું નથી.”
ધવલે તરત જ પૂછ્યું, “પૈસા અને ઘરેણાં લઈ લીધા ને?”