એક ખૂબ જ ગરીબ માણસ હતો, લગ્નને લગભગ ત્રણેક વર્ષ જેવું થયું હશે તેના ઘરે દીકરી નો જન્મ થયો. તે માણસ ખૂબ જ ખુશ થઈ ગયો.
ઘરનું ગુજરાન તે નોકરી કરતો તેમાંથી જ ચલાવતો.
દીકરી ના જન્મ પછી પણ તેને ભણાવવા માટે ફી વગેરે નો બધો જ ખર્ચો તે માંડ માંડ ભોગવી શકતો પરંતુ તેના મન તેની દીકરી જાણે રાજકુમારી હોય એમ દીકરી જે પણ કાંઈ માંગે તે લઈ આવવાની પૂરેપૂરી કોશિશ કરતો.
તેના પિતા તેની પાછળ આટલો ખર્ચો કરતા સાથે-સાથે દીકરી પણ એટલી જ હોશિયાર. ધીમે ધીમે આગળ ભણવાનું ચાલુ થઈ ગયું. અને ઉચ્ચતર શાળા માં પણ તેનો પ્રવેશ થઈ ગયો.
ઉચ્ચતર શાળા ની પરીક્ષા આવી, દીકરી ખૂબ જ મહેનત કરીને પરીક્ષા દેવા માટે જતી. તેના બધા પેપર પુરા થઇ ગયા અને પરીક્ષા તેની ખૂબ જ સફળ ગઈ હતી.
દરરોજ પરીક્ષા લઈને આવે ત્યારે તેને પિતા પૂછતા કે બેટા કેવું ગયું પેપર? દીકરી કહેતી કે ખુબ જ સરસ ગયું છે પપ્પા આ વખતે ખૂબ મહેનત કરી છે અને મને સર્વશ્રેષ્ઠ માર્ક મળશે તેવી આશા પણ છે.
પિતા પણ જરૂર જરૂર કહીને દીકરીના ઉત્સાહને વધારતા. આખરે એ દિવસ આવી ગયો ત્યારે રીઝલ્ટ એનાઉન્સ થવાનું હતું.
દીકરીના તો જાણે પહેલાથી જ રીઝલ્ટ ની ખબર હોય તે રીતે તેના ચહેરા પર કોઈ જ પ્રકારનો ટેન્શન ન હતું.
તેના પિતા અને દિકરી બંને રીઝલ્ટ લેવા માટે ગયા, પિતાની જ એવી આશા હતી તેના કરતા પણ ખૂબ સારું રિઝલ્ટ આવ્યું હતું. દીકરીનો રાજ્યમાં પ્રથમ નંબર આવ્યો હતો.
પિતા ખૂબ ખુશ થઈ ગયા અને દીકરી ને કહ્યું બેટા હું આજે ખૂબ જ ખુશ છું તારે જે પણ કંઈ જોઈતું હોય તે મારી પાસે માંગી લે હું તને લાવી આપીશ.
દીકરીએ કહ્યું પપ્પા તમને યાદ છે એક વખત આપણે બજારમાં ગયા હતા ત્યારે મેં પેલો ડ્રેસ તમને બતાવ્યો હતો, પરંતુ એડ્રેસ ત્રણ હજાર રૂપિયાનો હતો. એટલે મેં તમને ત્યારે કશું કહ્યું ન હતું, પરંતુ હવે એક વાત કહેવી છે શું તમે મને એડ્રેસ લાવી આપશો?
પિતાએ કહ્યુ ઠીક છે આજે જ હું એડ્રેસ લઈ આવીશ.
