કોમલે શાંતિથી, પણ દૃઢતાથી જવાબ આપ્યો: “મારું શરીર થાકી જશે, એની ચિંતા પછી કરજો. પણ મારા પૂજ્ય સસરાજી ભૂખ્યા રહે, તકલીફ વેઠે, અને હું પેટ ભરીને જમું? મારાથી એ નથી જોવાતું.”
તેની આંખોમાં જળજળીયા હતા, પણ અવાજમાં સંકલ્પ હતો. “મારો ધર્મ છે મોટાની સેવા કરવાનો. એમના વિના મને સંતોષ થતો નથી. એમનામાં પણ તો મારા ભગવાનનો વાસ છે. જ્યાં સુધી એ ન જમે, ત્યાં સુધી મારા ગળા નીચે કોળીયો ઉતરતો નથી. જમવાના સમયે એમની યાદ આવે છે ત્યારે મારી આંખો ભીની થઈ જાય છે.”
કોમલના શબ્દોમાં માત્ર લાગણી નહોતી, ઊંડા સંસ્કાર અને કૃતજ્ઞતાનો ભાવ હતો. તેણે આગળ કહ્યું: “જેમણે તમને પાળી-પોષીને મોટા કર્યા, આ કાબેલ બનાવ્યા, એમના પ્રતાપે જ તો મને તમારા જેવો પતિ મળ્યો છે. તમારા મનમાં ભલે એમના પ્રત્યે કૃતજ્ઞતા ન હોય, પણ હું કેમ કૃતઘ્ન બની શકું? મારા સંસ્કાર મને એ નથી શીખવતા.”
કોમલના આ સુંદર શબ્દો, તેનો નિર્મળ ભાવ અને નિઃસ્વાર્થ સેવા જોઈને નવીનનું હૃદય પીગળ્યું. તેની આંખો પર જાણે જામેલો બરફ ઓગળી ગયો. તેને પોતાની ભૂલ સમજાઈ. પિતા પ્રત્યેનો રોષ અદ્રશ્ય થઈ ગયો અને તેની જગ્યાએ પસ્તાવો અને વહાલ ઉભરાયું.
બીજા જ દિવસે સવારે, નવીન સીધો પિતા મગનલાલના ઘરે ગયો. સુમસામ ઘરનો દરવાજો ખોલી તે અંદર પ્રવેશ્યો. મગનલાલ ઓસરીમાં બેઠા હતા. નવીનને જોઈને તેમની આંખોમાં આશ્ચર્ય હતું, કદાચ થોડો ડર પણ.
નવીન કશું બોલ્યા વગર સીધો પિતાના ચરણોમાં ઢળી પડ્યો. “બાપુજી, મને માફ કરી દો,” તેના અવાજમાં ઊંડો પસ્તાવો હતો.
મગનલાલ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેમની આંખો ભીની થઈ ગઈ. તેમણે દીકરાને ઊભો કર્યો અને ગળે લગાડ્યો. વર્ષોની કડવાશ એ એક આલિંગનમાં ધોવાઈ ગઈ.
નવીન પિતાને પોતાના ઘરે લઈ આવ્યો. કોમલે પ્રેમથી તેમનું સ્વાગત કર્યું. એ દિવસથી ઘરમાં ફરી શાંતિ અને આનંદનો સૂરજ ઊગ્યો. નવીન અને કોમલ બંને મળીને મગનલાલની સેવા કરવા લાગ્યા.
મગનલાલના મનમાંથી હવે બધો ભાર ઉતરી ગયો હતો. તેમણે નવીન પર સંપૂર્ણ વિશ્વાસ મૂક્યો. દુકાનની જવાબદારી, હિસાબ-કિતાબ, અને હા… વર્ષોથી કમરબંધ સાથે બંધાયેલી તિજોરીની ચાવી… બધું જ તેમણે હસતા મુખે નવીનના હાથમાં સોંપી દીધું.
પરિવારના કોઈ પણ એક વ્યક્તિમાં જો સાચા સંસ્કાર હોય, માનવીય સંવેદનાઓ હોય, અને વડીલો પ્રત્યે આદરભાવ હોય, તો તે આખા પરિવારને જોડી શકે છે. ધન-દોલત ભલે ગમે તેટલી હોય, પણ જો ઘરમાં સુખ-શાંતિ ન હોય તો બધું નકામું છે. અને આ સુખ-શાંતિ, આ વહાલનો વૈભવ, સત્સંગ, ભારતીય સંસ્કૃતિના ઉચ્ચ સંસ્કારો અને ધર્મના પાલનથી જ પ્રાપ્ત થાય છે. એક સંસ્કારી વહુ માત્ર બે કુટુંબને નથી જોડતી, તે આખા પરિવાર માટે સુખનો સેતુ બની શકે છે.
જો તમને આ સ્ટોરી પસંદ પડી હોય તો કમેન્ટમાં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ આપજો.