સુરેશ અત્યંત ધર્મપ્રેમી માણસ હતો, તેના ઘરથી થોડે દૂર આવેલા એક મંદિરમાં તે અવારનવાર જતો. અને જ્યારે પણ તેને ટાઈમ મળે કે તરત જ મંદિરમાં સેવા કરવામાં લાગી જાય. તેની પત્ની આ વાતથી કાયમ નારાજ રહેતી કે સુરેશ કોઈ પણ વાતમાં સૌથી પહેલા ભગવાનને લાવે છે.
વાત ભલે ભોજનની હોય, કપડાની હોય કે પછી કોઇપણ બીજી વસ્તુ હોય સુરેશ ને એવી ટેવ હતી કે તે બધી વસ્તુઓ પહેલા ભગવાનને અર્પણ કરતો.
એક દિવસની વાત છે જ્યારે સુરેશના ઘર માં તેની પત્ની એ અચાનક જ મીઠાઈ બનાવી હતી. તે વિચારી રહી હતી કે તેના પતિ તેની આ પસંદગીની મીઠાઇ જોઇને ખૂબ જ રાજી થઈ જશે અને જોત જોતા માં બધી મીઠાઇ પૂરી કરી નાખશે. પરંતુ સુરેશ આવ્યો અને તેને ખબર પડી કે ઘરમાં મીઠાઈ બની છે તો મીઠાઈ લઈને તે મંદિરે ભોગ ધરાવવા માટે ચાલ્યો ગયો.
પત્ની આ વાતથી ખૂબ જ નારાજ થઈ ગઈ અને સુરેશ ને રોકી ને કહેવા લાગી કે તમે દરેક વસ્તુમાં ભગવાનને વચ્ચે લાવો છો પરંતુ મારે તમને આજે એક વાત પુછવી છે?
સુરેશે કહ્યું કે બોલો શું પૂછવું છે તમારે?
તેની પત્નીએ કહ્યું કે તમે બધી વસ્તુઓ મંદિરમાં ધરાવો છો પરંતુ પથ્થરની મૂર્તિ કંઈ જીવતી થઇને જમવા તો આવવાની નથી. તો તમે એ પથ્થરની મૂર્તિને દરેક વસ્તુ ધરાવવા માટે શું કામ દોડતા દોડતા ચાલ્યા જાઓ છો.
સુરેશ તેની પત્નીની વાત સાંભળી પરંતુ ધ્યાનમાં લીધી નહીં અને તે ફરી પાછો મંદિર જવા ચાલી નીકળ્યો.
સુરેશ મંદિરે જઈ રહ્યો હતો ત્યારે પાછળથી તેની પત્ની નો અવાજ આવતો હતો કે આ વખતે ભગવાનને ખવડાવ્યા વગર પાછા નહીં આવતા હું પણ જોઉં છું કે ભગવાન કઈ રીતે જમવા આવે છે…
આ સાંભળીને સુરેશ એ નક્કી કર્યું કે આ વખતે તો ભગવાન જમે નહીં ત્યાં સુધી મંદિરેથી પાછું જ નથી આવવું. મંદિર તેના ઘરથી નજીક જ હતું.
થોડા જ સમયમાં મંદિરે પહોંચીને ભગવાન ની સામે મીઠાઈ રાખીને ભગવાનને આરોગવા માટે આજીજી કરવા લાગ્યો. ધીમે ધીમે સમય વીતતો ગયો. પરંતુ સુરેશ એ ભગવાનને વિનંતી કરવાની ચાલુ રાખી.
ધીમે ધીમે એક કલાક જેટલો સમય વિતી ગયો, બે કલાક, ત્રણ કલાક એમ ધીમે ધીમે અડધો દિવસ નીકળી ગયો પરંતુ ન તો ભગવાન જમવા આવ્યા કે ન સુરેશ તેની જગ્યાએથી હટ્યો.
