હોસ્પિટલથી થોડે દુર રમેશભાઈ નાની લોજ ચલાવતા હતા. બારે મહિના લોકોની અવરજવર રહેતી, રમેશભાઈની લોજમાં જમવાનું પણ કાયમ તાજુ મળતું. રોટલી, દાળ ભાત, શાક, સંભારો વગેરે અસલ ઘર જેવું જ મળતું. એટલે તેની લોજ પર જમવા માટે કાયમ ભીડ રહેતી.
હોસ્પિટલમાં આવતા જતા લોકો ને પણ વિશ્વાસ થઈ ગયો હતો કે આ લોજમાં એકદમ તાજું અને સ્વાસ્થ્યવર્ધક જમવાનું મળે છે. એટલા માટે જ જમવાનો સમય થાય કે તરત જ લોજમાં ભીડ એકઠી થવા લાગતી.
રમેશભાઈ જેટલું બનાવતા તે બધું પૂરું થઈ જતું. એમાં પણ જમવાના સમયે ખૂબ જ વ્યસ્ત હોવાને કારણે રમેશભાઈને આજુબાજુમાં શું થઈ રહ્યું છે તે જોવાનો મોકો પણ મળતો નહીં.
એક દિવસ બપોરનો જમવાનો સમય હતો અને ઘણા ગ્રાહકો જમી રહ્યા હતા એવામાં એક છોકરો ત્યાં આવીને ઉભો રહે છે અને રમેશભાઈ ને કહે છે. ભાઈ, હું તમારા લોજમાં સફાઈ કરી આપું અને થોડું બીજું કામ કરી આપું તો તમે મને એની બદલે જમવાનું આપશો?