હોસ્પિટલથી થોડે દુર રમેશભાઈ નાની લોજ ચલાવતા હતા. બારે મહિના લોકોની અવરજવર રહેતી, રમેશભાઈની લોજમાં જમવાનું પણ કાયમ તાજુ મળતું. રોટલી, દાળ ભાત, શાક, સંભારો વગેરે અસલ ઘર જેવું જ મળતું. એટલે તેની લોજ પર જમવા માટે કાયમ ભીડ રહેતી.
હોસ્પિટલમાં આવતા જતા લોકો ને પણ વિશ્વાસ થઈ ગયો હતો કે આ લોજમાં એકદમ તાજું અને સ્વાસ્થ્યવર્ધક જમવાનું મળે છે. એટલા માટે જ જમવાનો સમય થાય કે તરત જ લોજમાં ભીડ એકઠી થવા લાગતી.
રમેશભાઈ જેટલું બનાવતા તે બધું પૂરું થઈ જતું. એમાં પણ જમવાના સમયે ખૂબ જ વ્યસ્ત હોવાને કારણે રમેશભાઈને આજુબાજુમાં શું થઈ રહ્યું છે તે જોવાનો મોકો પણ મળતો નહીં.
એક દિવસ બપોરનો જમવાનો સમય હતો અને ઘણા ગ્રાહકો જમી રહ્યા હતા એવામાં એક છોકરો ત્યાં આવીને ઉભો રહે છે અને રમેશભાઈ ને કહે છે. ભાઈ, હું તમારા લોજમાં સફાઈ કરી આપું અને થોડું બીજું કામ કરી આપું તો તમે મને એની બદલે જમવાનું આપશો?
રમેશભાઈ પોતાના કામમાં વ્યસ્ત હતા એટલે છોકરા પર નજર ન પડી અને તે છોકરાને ના પાડવા જઈ રહ્યા હતા એવામાં તેનું ધ્યાન તે છોકરા પર પડ્યું…
આશરે ૮ થી ૧૦ વર્ષની ઉંમર હશે… ઘૂંટણ સુધીનું ટીશર્ટ પહેર્યું હતું, પગમાં ચપ્પલ પણ તેના પગ ની સાઈઝ કરતાં ખુબ જ મોટા હતા. ચપ્પલ પણ તેના પિતાના હોય તેવું લાગતું હતું. છોકરો ત્યાં બંને હાથ જોડીને ઊભો હતો અને તેના ચહેરા પર નિર્દોષ ભાવ અને દરિદ્રતા ચોખ્ખી દેખાઈ રહી હતી.
રમેશભાઈ ની લોજમાં સફાઈ માટે માણસો રાખેલા હતા. આટલા નાની ઉંમરના બાળક પાસે તે કઈ રીતે કામ કરાવે? પરંતુ તે બાળકની હાલત જોઈને તરત જ રમેશભાઈને તેની પર દયા આવી ગઈ.