રાકેશ માલતી અને બીજા બે માણસો ત્યાં હવે ઉભા ઉભા વાતો કરવા લાગ્યા, ખૂબ જ નાની ઝૂંપડી અને એમાં પણ ચાર લોકો ઊભા હતા અને ઉપરથી તાલપત્રી ઉપર પડી રહેલા વરસાદના છાંટનો ભયંકર અવાજ પણ આવી રહ્યો હતો.
થોડા સમય પછી બહારથી કુતરા નો અવાજ આવ્યો, કૂતરાનો ભસવાનો અવાજ આવ્યો અને તેને નજીક આવી ને દરવાજો હલાવ્યો.
રાકેશ એ તરત જ તેની પત્નીને ફરી પાછું કહ્યું દરવાજો ખોલો.
પત્નીએ જરા દરવાજો ખોલીને બહાર ડોકિયું કર્યું ફરી પાછો દરવાજો બંધ કરીને કહ્યું અરે તમે પાગલ થઈ ગયા છો, હવે તો આમાં કઈ રીતે જગ્યા પૂરી થશે?
રાકેશ એ તેને જવાબ આપતા કહ્યું અત્યાર સુધી તો માણસો આવ્યા હતા. હવે જે આવ્યું છે તે માણસ પણ નથી, અને તે પણ આશરો લેવા માટે જ આવ્યું છે તેને આપણી પાસે આશરો માંગ્યો છે. એને પોતાનું કામ કરી લીધું છે હવે આપણે તેને આશરો આપવાનું કામ કરવાનું છે. તું દરવાજો ખોલે.
પત્ની ફરી પાછું કહ્યું હવે તો ઝૂંપડીમાં ઊભા રહેવાની પણ જગ્યા નથી તમે કઈ રીતે જગ્યા કરશો?
પતિએ જવાબ આપતા કહ્યું અત્યારે આપણે જરા આરામથી ઉભા ઉભા વાતો કરી રહ્યા છીએ આપણે થોડા સંકડાશ થી ઊભા રહીશું તો જગ્યા થઈ જશે. અને હા બીજી વાત એ કે આ કોઈ અમીર માણસો નો મહેલ નથી કે જેમાં જગ્યા ન હોય.
આ આપણા ગરીબની ઝૂંપડી છે અહીંયા જગ્યા થઈ જશે, અને હકીકતમાં જગ્યા કોઈ મહેલમાં કે ઝૂંપડીમાં નથી હોતી પરંતુ જગ્યા માણસના હૃદયમાં હોવી જરૂરી છે.
આપણે ઘણી વખત જોયું હશે કે કોઇ ગરીબ માણસ કંજૂસ નથી હોતો, અને ઘણી વખત જોયું હશે કે માણસો ગમે તેટલા ગરીબ હોવા છતાં તેઓનું હૃદય ખૂબ જ મોટું હોય છે.
અને હકીકતમાં વિચારવા જઈએ તો એ કંજૂસ થવા માટે એની પાસે કંઈ છે જ નહીં, શું કામ એ કંજૂસ થાય… જેમ જેમ માણસ પૈસાદાર થતા જાય છે તેમ ઘણી વખત માણસોમાં કંજુસાઈ વધવા લાગે છે અને સાથે સાથે વધુ ને વધુ પૈસાદાર બનવા માટે લોભ પણ વધે છે અને મોહ પણ વધે છે.
એટલા માટે જ આપણે મોટું દિલ રાખીને જરૂરિયાત મંદ લોકો ને મદદે આવવું જોઈએ તેમજ કોઈની મદદ કરવામાં ખચકાટ ન અનુભવો જોઈએ.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો તેમજ આ સ્ટોરી કેવી લાગી તે કમેન્ટ કરીને જણાવજો.