અને પૂછ્યું કે આટલી નાની કિંમત ના વળતર માટે તમે તમારા દીકરા ને કેમ હેરાન કરો છો? જયારે તમારી પાસે તો ખુબજ સંપત્તિ છે. આટલું સાંભળતા જ એ વૃદ્ધ વ્યક્તિ રડવા લાગી. અને જજસાહેબ ને કહ્યું કે મારા દીકરા ને જોવા માટે હું કેટલા દિવસ થી તરસી રહ્યો હતો.
તે પોતાના કામકાજ માં એટલો વ્યસ્ત રહે છે કે અમે ચાર મહિના થી એકબીજા નું મોઢું પણ જોયું નથી. કે ફોન માં પણ વાત કરી નથી. એક બાપ હોવા ના હિસાબે હું મારા દીકરા ને એકદમ પ્રેમ કરું છું. હવે તે મને દર મહિના ની પહેલી તારીખે એકસો રૂપિયા દેવા ના બહાને મારી પાસે આવશે.
અને હું તેનું મોઢું પણ જોઈ શકીશ. અને બે પાંચ મિનિટ તેને મળી પણ શકીશ. આપણા માં બાપ ને આપણા રૂપિયા ની કશું જરૂર નથી હોતી. તેને આપણા બચપણ માં જે સમય નો ભોગ આપેલો છે.
આપણને મોટા કરવામાં આપણે તેનું કર્જ તો ચૂકવી શકવાના નથી. પણ થોડો સમય કાઢી ને તેની પાસે બેસી અને પ્રેમ અને લાગણી થી વાત પણ કરી લેશું. તો પણ તે હિંમત માં રહેશે અને તેના આશીર્વાદ મળશે બધા હયાત હોય ત્યારે પ્રેમ અને લાગણી થી સાથે રહી લેવું ચાલ્યા ગયા પછી પસ્તાવો કરવા સિવાય કશું જ વધતું નથી.
અને પોતાની જાત ને કદી પણ માફ કરી શકશે નહિ. આથી આપણે બધા એ એક નિયમ બનાવવો જોઈએ. આપણે ગમે એટલા વ્યસ્ત રહેતા હોઈએ પણ સવારે કે રાત્રે થોડો સમય કાઢી ને માં બાપ પાસે બેસી ને તેમને હુંફ આપવી અને આશીર્વાદ લેવા.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો, તેમજ આ સ્ટોરીને કમેન્ટ માં 1 થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.