મારા પુત્રના આ શબ્દો સાંભળીને મારું હૃદય તૂટી ગયું. હું માની શકતો ન હતો કે તે પોતાની દાદી વિશે આવી રીતે વાત કરી રહ્યો હતો. હું પણ તેના પર ગુસ્સે હતો. તે આટલો અસંવેદનશીલ કેવી રીતે હોઈ શકે?
તે સાંજે, ઓફિસેથી હું ઘરે આવ્યો ત્યારે રોજિંદી ટેવ મુજબ ઉપર રહેલા હીંચકા પાસે ગયો થોડો સમય હિંચકવા પણ ત્યાં હિંચકે દાદી અને પુત્ર બેઠા હતા. મેં તેને તેની સાથે વાત કરતા સાંભળ્યા, અને મારું હૃદય થંભી ગયું.
“મને ખબર છે, દાદી, પપ્પા-મમ્મી મારાથી નારાજ છે,” તેણે કહ્યું. “પણ હું શું કરી શકું? આ કાળઝાળ ગરમીમાં પણ તે તને મને લેવા મોકલતી હતી. તારા પગમાં પણ દુ:ખાવો છે. મેં મમ્મીને કહ્યું, પણ તેણે કહ્યું કે દાદી જ આવશે. દાદી, હું ખોટું બોલું છું, અને તે ઘણું ખોટું હતું, પણ મેં તને મુશ્કેલીમાંથી બચાવવા માટે આ કર્યું. કૃપા કરીને પપ્પાને કહો કે મને માફ કરી દે.”
મારા પુત્રની વાત સાંભળીને હું ભાવુક થઈ ગયો. હું માની શકતો ન હતો કે તેણે ફક્ત તેની દાદીને બચાવવા માટે મારી સાથે જૂઠું બોલ્યું હતું. હું તેની તરફ દોડી ગયો અને તેને કડક રીતે આલિંગન કર્યું.
“ના, દીકરા, તેં કંઈ ખોટું નથી કર્યું,” મેં કહ્યું. “આપણે બધા ભણેલા-ગણેલા લોકોને સમજાવવાની આ રીત ભારે અનોખી છે. આટલા દયાળુ અને પ્રેમાળ હોવા બદલ આભાર. હું તને કોઈ પણ વસ્તુ કરતા વધારે પ્રેમ કરું છું.”
મારા પુત્રએ મને ગળે લગાવ્યો, અને હું તેનો પ્રેમ અને પસ્તાવો અનુભવી શક્યો. હું જાણતો હતો કે તે દિવસે તેણે એક મૂલ્યવાન પાઠ શીખ્યો હતો: હંમેશા અમારા વડીલો માટે આદર અને કાળજી રાખવી.
