મારા દસ વર્ષના પુત્રને ગુસ્સાથી કહેતા સાંભળીને મારું હૃદય ધ્રુજી ગયું, “પપ્પા, પપ્પા, હું તે ઘરડી સ્ત્રી સાથે શાળાએ હવે જઈશ નહીં, અને હું તેની સાથે પાછો પણ નહીં આવું!” એટલું કહી તેની શાળાની બેગ જમીન પર ફેંકી દીધી, અને હું તેની આંખોમાં ગુસ્સો અને હતાશા જોઈ શકતો હતો.
“તે શું કહે છે?” મેં વિચાર્યું. “તે શા માટે તેની દાદીને આવા તોછડા શબ્દોથી સંબોધે છે?”
મારી પત્ની બાજુના રૂમમાંથી બહાર આવ્યા અને પૂછ્યું, “શું થયું છે દીકરા?”
મારા પુત્રએ પોતાની જાતને પુનરાવર્તિત કર્યું, “ભલે ગમે તે હોય, હું તે વૃદ્ધ મહિલા સાથે શાળાએ જઈશ નહીં. તે હંમેશા મને ઠપકો આપે છે, અને મારા મિત્રો પણ મને ચીડવે છે.”
ઘરમાં બધા ચોંકી ગયા. ત્યાં ઘણા લોકો હતા: હું, મારી પત્ની, બે ભાઈ અને તેમની પત્નીઓ, મારા પપ્પા અને એક નોકર. તેમ છતાં, અમારા પુત્રને શાળાએથી છોડાવવાની અને તેને ઉપાડવાની જવાબદારી તેની દાદી પર હતી.
દાદી તેના પૌત્રને એટલે કે મારા પુત્રને વિશ્વની કોઈપણ વસ્તુ કરતાં વધુ પ્રેમ કરતી હતી. તે તેનો પહેલો પૌત્ર હતો, અને તેણી તેને પ્રેમ કરતી હતી. તેણીના પગમાં દુખાવો હતો, પરંતુ તેણીએ ક્યારેય ફરિયાદ કરી ન હતી. તેણીએ આ બધું તેના પૌત્ર માટેના પ્રેમથી કર્યું.
