મનોજ એક ગરીબ ઘરનો પંદર વર્ષ નો છોકરો હતો. પણ તેને ભણી ને આગળ આવવા માટે તે સ્કૂલે થી છુટ્ટી મળે કે તરત જ કઈ ને કઈ સમાન ખરીદી અને ઘરે ઘરે વેચવા માટે નીકળી જતો. અને તેમાંથી મળતા રૂપિયા માંથી પોતાનો ભણવાનો ખર્ચો કાઢી લેતો.
આજે મનોજ રસોડામાં વપરાતી પ્લાસ્ટિક ની ચીજ વસ્તુ ખરીદી અને વેચવા માટે નીકળ્યો હતો. ઉનાળા ની બપોર નો તડકો માથે પડી રહ્યો હતો. અને મનોજ ને ભૂખ પણ ખુબ જ લાગી હતી. પણ આજે એક પણ રૂપિયા નો વેપાર થયો નહોતો. તેથી તેને નક્કી કર્યું કે હવે જે ઘરે જવાનું થાય ત્યાં થી થોડું ખાવાનું માંગી લઈશ તેને આગળ આવેલા ઘર નો દરવાજો ખખડાવતા પૂછ્યું કે કઈ સમાન ની જરૂરત છે?
ત્યારે ઘર નો દરવાજો એક છોકરી એ ખોલ્યો અને કહ્યું કે ના કઈ સમાન લેવાનો નથી, એટલે મનોજે નક્કી કર્યું હતું કે કઈ ખાવાનું માંગી લઈશ. પણ તેની સામે એક છોકરી આવવાથી બોલી શક્યો નહિ. અને તેને પાણી માંગી લીધું. પણ તે છોકરી પણ મનોજ ની દશા જોઈ ને સમજી ગઈ કે તડકા નો રખડે છે.
અને ભૂખ્યો છે, એટલે તે પાણી ના બદલે દૂધ નો એક ગ્લાસ ભરી અને આવી અને મનોજ ને આપ્યું અને મનોજ ધીરે ધીરે દૂધ પી ગયો. હવે તેના પેટ માં થોડી શાંતિ થઇ અને કહ્યું કે બેન તમે કંઈક વસ્તુ લઇ લો એટલે મારા પર તમારું કર્જ રહે નહિ.
ત્યારે એ છોકરી એ કહ્યું કે અમે આંગણે આવેલ વ્યક્તિ પાસેથી બદલા ની અપેક્ષા રાખી અને કઈ કામ કરતા નથી. મનોજ તે છોકરી ની સામે જોઈ જ રહ્યો અને તેના શબ્દો તેના મગજ માં ઘૂમરાવા લાગ્યા. મનોજ તે છોકરી નો આભાર માની અને આગળ ચાલ્યો. હવે તેને દૂધ પીવાથી ભૂખ પણ શાંત થઇ ગઈ હતી.