અનુષ્કાએ ઊંડો શ્વાસ લીધો અને કહેવા લાગી, “મમ્મી, જ્યારે હું કામ પૂરુ કરીને હોટલ પાછી જઇ રહી હતી, ત્યારે અમારાં ટિમના કેટલાક લોકો મળ્યા. તેમણે કહ્યું કે આજે પ્રોજેક્ટની સફળતાની પાર્ટી છે, અને તમારે આવવું જ પડશે. મેં તેમને કહ્યું કે મારે ટ્રેન પકડવાની છે, પણ તેમણે મને જબરદસ્તી આવવા માટે દબાણ કર્યું. મેં વધારે કંઈ કહ્યા વગર હા કહીને મારા રૂમમાં જઈ ગઈ.”
મીનાએ આશ્ચર્યથી પૂછ્યું, “પછી શું થયું?”
“મમ્મી, મને તરત જ શંકા આવી હતી કે આ લોકો અમારી ટીમના નથી. મેં તરત જ બેગ પેક કરી અને હોટલથી નીકળવાનું નક્કી કર્યું. પણ જ્યારે હું હોટલની બહાર જઈ રહી હતી, ત્યારે આ લોકો ત્યાં ઊભા હતા અને તેમની વાત સાંભળી. તેઓ કહેતા હતા કે મારો ભરોસો નથી, હું ભાગી પણ શકું છું. તેથી બે લોકો સ્ટેશન પર મને અટકાવવા ઊભા રહેવાનું નક્કી કર્યું.”
અનુષ્કાની આંખોમાં ભય ભળી ગયો. “મમ્મી, હું ખૂબ જ ડરી ગઈ હતી. મને લાગ્યું કે મારી સાથે કંઈક ખરાબ થવાનું છે. પણ પછી મેં વિચાર્યું કે જો હું આજે ડરી ગઈ, તો મારા સ્વાભિમાન અને ઓળખને ખોઈ બેસીશ. મેં હિંમત કરી અને છુપાઈને ત્યાંથી નાસી પડી. તેઓએ મને જોઈ લીધી, પણ હું અચકી નહીં. હું સ્ટેશન પર ની જગ્યાએ બસ સ્ટેન્ડ પર પહોંચી. ત્યાંથી ઇન્દોર નહીં પણ સીધી, સીધી ગુજરાત ગઈ, જેથી તેઓ મારો પીછો ન કરી શકે.”
મીનાએ ચિંતાથી કહ્યું, “પછી શું થયું?”
“મમ્મી, તેઓ મારી પાછળ પડ્યાં હતા, પણ મેં પણ હાર ન માની. હું પોલીસ પાસે ગઈ અને તેમની સામે ફરિયાદ દાખલ કરી. તે બધાને જેલમાં નાખાવી દીધા. ત્યાર પછી જ મને શાંતિ મળી અને હું સીધી ઘેર આવી.”
અનુષ્કાની આંખોમાં આંસુ હતા, પણ ચહેરા પર મનોબળની ઝલક હતી. “મમ્મી, પપ્પા, મેં કંઈ ખોટું નથી કર્યું, અને તમારું માન સન્માન પણ ગુમાવ્યું નથી.”
વિનય, જે અત્યાર સુધી મૌન હતા, એક ઊંડો શ્વાસ લઈને કહ્યું, “શાબાશ, બેટા. આજે મને તારો ગર્વ છે.” તેમના ચહેરા પર ગૌરવ અને પ્રેમના ભાવ હતી. મીનાએ પણ અનુષ્કાને ગળે લગાવી લીધી.
જો આ સ્ટોરી તમને પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો સાથે શેર કરજો તેમ જ આ સ્ટોરીને કમેન્ટમાં એક થી 10 ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.