વાત ભારતની નથી, વાત વિદેશની છે. એક છોકરો હતો, છોકરાની ઉંમર લગભગ ૧૪ થી ૧૫ વર્ષની હશે. વિદેશના એક સ્ટોરમાંથી કોઈ વસ્તુની ચોરી કરી રહ્યો હતો અને ચોરી કરતા તે ઝડપાઇ ગયો હતો.
તરત જ દુકાનદારને ખબર પડી એટલે પોલીસને બોલાવી ને છોકરાને પોલીસના હવાલે કરી દીધો. છોકરાએ તે સ્ટોરમાંથી એક બ્રેડનું પેકેટ અને એક પનીર નું પેકેટ ચોરી કર્યું હતું.
મામલો અદાલતમાં પહોંચ્યો એટલે છોકરા ને ત્યાં હાજર કરવામાં આવે છે, જજે આખો કેસ સાંભળ્યો પછી તે છોકરાને જજે પૂછ્યું શું તે ખરેખર સ્ટોરમાંથી બ્રેડ અને પનીર નું પેકેટ ચોરી કર્યું હતું?
છોકરો 10 સેકન્ડ સુધી કશું બોલ્યો નહીં અને માત્ર માથું નીચું કરીને ઊભો રહ્યો.
થોડા સમય પછી માથું આમાં ધુણાવીને જજ સાહેબને તેને કહ્યું કે હા.
જજ પણ થોડીવાર કશું બોલ્યા નહીં, પછી જજે છોકરાને ફરી પાછો એક સવાલ પૂછ્યો તે ચોરી શું કામ કરી?
છોકરાએ જજ સાહેબને જવાબ આપ્યો સાહેબ મારે જરૂર હતી.
જજ સાહેબે છોકરાને પૂછ્યું તો જરૂર હતી તો ખરીદી કરી લેવાય ને?
છોકરાએ જવાબમાં કહ્યું મારી પાસે પૈસા ન હતા.
જજ સાહેબે ફરી પાછો સામે જવાબ આપ્યો કે ઘર વાળા પાસેથી લઈ લેવાય ને.
છોકરાએ કહ્યું મારા ઘરમાં મારી માતા એક જ છે, તે બીમાર છે અને તે બેરોજગાર પણ છે. અને બ્રેડ અને પનીર બંને મારી માતા માટે જ મેં ચોરી કરી હતી.
વિદેશમાં અમુક ઉંમર થઈ જાય પછી છોકરાઓ પણ નાનું મોટું કામ કરીને પોતાની આવક કમાતા થઈ જતા હોય છે અને તેઓ પોતે પોતાનો ખર્ચો તો કાઢી જ લેતા હોય છે.
કદાચ એટલા માટે જ જજ સાહેબે ફરી પાછું છોકરાને પૂછ્યું તું કંઈ કામ નથી કરતો?
છોકરાએ જવાબમાં કહ્યું હું એક જગ્યા પર કારવોશ માં કામ કરતો હતો, પરંતુ મારી માતા ને લઈને હોસ્પિટલ જવાનું હતું એટલે મેં એક દિવસની રજા લીધી હતી. બીજા દિવસે ફરી પાછો કામ પર ગયો તો મને કામ કરવાની ના પાડી. અને મને કાઢી મૂક્યો.
