દામિની પોતાના મનોમંથનને શબ્દોમાં ઢાળવાનો પ્રયાસ કરતી સાવચેતીપૂર્વક તેની માતાને પોતાની વ્યથા વર્ણવી રહી હતી. તેના અવાજમાં હતાશા અને ક્રોધ ભળેલા હતા. “મા, હવે બસ! મારાથી આ સહન નથી થતું. હું મારા પતિ, મહેશનો જીવ લઈ લેવા માંગુ છું. પણ મને ડર છે કે હું પકડાઈ જઈશ,” દામિનીએ આંખોમાં આંસુ સાથે કહ્યું. “તું મને મદદ કરીશ?”
માતા, એક અનુભવી સ્ત્રી, પોતાની દીકરીની વેદના સમજી રહી હતી. તેણે શાંતિથી કહ્યું, “હા, મારી દીકરી, હું ચોક્કસ મદદ કરીશ. પણ આમાં એક શરત છે.” દામિનીએ આશાભરી નજરે જોયું. “તું તારા પતિ સાથે સમાધાન કરી લે, જેથી કોઈને શંકા ન જાય કે મહેશના મૃત્યુ પાછળ તારો હાથ છે. તારે તેને ખુશ રાખવો પડશે, તેની સંભાળ રાખવી પડશે. દયાળુ બનવું પડશે, આભારી, ધીરજવાન, સ્નેહાળ બનવું પડશે. સ્વાર્થી ન રહેવાય અને તેના પ્રત્યે વધુ સચેત રહેવું પડશે, જેથી કોઈને તારા પર શંકા પણ ન આવે. શું તું આ કરી શકીશ?”
દામિનીએ એક ક્ષણ વિચાર્યું. આ યોજના તેને અઘરી લાગી, પણ મહેશથી છુટકારો મેળવવાની લાલચ એટલી પ્રબળ હતી કે તેણે હા પાડી. “હા, મા, હું કરી શકીશ.”
“સરસ,” માતાએ કહ્યું. તેણે એક નાનકડી પોટલી કાઢી. “આ રહ્યો આ પાવડર. રોજ, તું તેના ભોજનમાં થોડોક ભેળવી દેજે અને તે ધીમે ધીમે મૃત્યુ પામશે.”
દામિનીએ તે પાવડર લીધો અને નવા સંકલ્પ સાથે ઘરે પાછી ફરી. શરૂઆતમાં, તે માત્ર યોજનાને પાર પાડવા માટે મહેશ પ્રત્યે દયાળુ બનવાનો ઢોંગ કરતી હતી. તે તેના માટે સ્વાદિષ્ટ ભોજન બનાવતી, તેની નાની નાની જરૂરિયાતોનું ધ્યાન રાખતી, અને તેની સાથે પ્રેમથી વાત કરતી. ધીમે ધીમે, આ ઢોંગ ક્યારે વાસ્તવિકતામાં ફેરવાઈ ગયો તે તેને ખબર પણ ન પડી. મહેશ પણ દામિનીના બદલાયેલા વર્તનથી આશ્ચર્યચકિત અને ખુશ હતો. તેણે પણ દામિની પ્રત્યે પોતાનો પ્રેમ અને સ્નેહ દર્શાવવાનું શરૂ કર્યું. તેમના સંબંધોમાં એક નવી ઉષ્મા આવી. દામિનીને સમજાયું કે મહેશ ખરેખર એક સારો માણસ છે, અને અત્યાર સુધી તે માત્ર પોતાની ઈર્ષ્યા અને ક્રોધને કારણે તેને સમજી શકી નહોતી.
ત્રીસ દિવસ વીતી ગયા. દામિની દોડતી તેની માતા પાસે પાછી ગઈ. તેની આંખોમાં હવે ગુસ્સો નહીં, પણ પ્રેમ અને પસ્તાવો હતો. “મા, હું ખરેખર મારા પતિને મારવા નથી માંગતી. હવે હું તેને પ્રેમ કરું છું. તે બદલાઈ ગયો છે અને પહેલા કરતા વધુ નમ્ર બની ગયો છે. હું આ ઝેરને કામ કરતું કેવી રીતે રોકી શકું? મને માફ કર, મદદ કર.”