રૂપેશભાઈ સરકારી અધિકારી હતા તેની ફરજ માં કેનાલ નું પાણી ક્યાં ક્યાં વિસ્તાર માં આપવું તે નક્કી કરવાનું હતું અને તે ન્યાય પૂર્વક બધા ને નિયમિત પાણી મળી શકે તેનું વ્યવસ્થિત આયોજન કરતા હતા એક દિવસ એક ગામ ના મુખિયા આવ્યા અને કહ્યું કે અમારી બાજુ ના ગામ માં પાણી આપવા ના બદલે આજે તે પાણી અમારા ગામ માં મોકલી આપો.
અને રજુઆત ની સાથે એક કવર આપ્યું તેમાં એક હજાર રૂપિયા રોકડા હતા. રૂપેશભાઈ એ વિચાર્યું કે જે ગામ માં પાણી મોકલવાનું છે ત્યાં નહિ મોકલું તો ગામ ના માણસો ને હેરાનગતિ થશે અને ખેતીવાડી માં પણ પાણી ની જરૂરિયાત હોય તે લોકો નો ઉભો મોલ ખરાબ થઇ જશે.
રહી વાત હાજર રૂપિયા ની તો મને મળવાના હશે તો ગમે ત્યાંથી મળી જશે કોઈ માણસ ને હેરાન કરી અને મારે રૂપિયા જોતા નથી. અને આવેલ મુખિયા ને કહ્યું કે ખોટું કામ કરી અને મારે રૂપિયા નથી જોઈતા. મારા નસીબ માં એક હજાર રૂપિયા મળવાનું હશે.
તો મને તે ગમે ત્યાંથી મળી જશે અને તે કવર પાછું આપી અને મુખિયા ને રવાના કરી દીધા બે દિવસ પછી રૂપેશભાઈ ને મુંબઈ જવાનું થયું. અને ત્યાં થી પાછા આવી રહ્યા હતા ત્યારે તેની બાજુમાં એક વીસેક વર્ષ નો યુવાન બેઠો હતો.
રસ્તામાં સુરત આવતા તે યુવાન ઉતાવળ માં સુરત ઉતરી ગયો પરંતુ તેની બેગ ભૂલી ને ચાલ્યો ગયો રૂપેશભાઈ ને થોડીવાર પછી ખબર પડી કે બેગ તે યુવાનની છે અને ભૂલી ને સુરત ઉતરી ગયો છે.
થોડા કલાક માં રૂપેશભાઈ નું સ્ટેશન આવતા તેને તે બેગ સાથે લીધી અને ઘરે જઈને જોયું તો તે યુવાન હીરા ના વેપારી હતો અને તેનું વિઝિટિંગ કાર્ડ પણ બેગ માં હતું. તેથી તેને ફોન કરીને જણાવ્યું કે તમારી બેગ જે તમે ભૂલી ને ચાલ્યા ગયા હતા તે મારા પાસે છે. અને સહી સલામત છે તમે મારી પાસે થી મેળવી લ્યો.
આ બાજુ તે યુવાન અને તેના પિતાજી એકદમ ચિંતામાં હતા કેટલી કિંમતી બેગ મળશે નહિ તો ઘર અને દુકાન બધું વેચી ને બીજા વેપારી ને રૂપિયા નો હિસાબ ચૂકતે કરવો પડશે પણ રૂપેશભાઈ નો ફોન આવતા યુવાન અને તેના પિતાની ચિંતા થોડી હળવી થઇ.