રોજની જેમ ગઇકાલે પણ ઓફિસેથી નીકળતી વખતે ઘરે ફોન કરીને પૂછ્યું કશું લાવવાનું તો નથી ને? ઘરેથી ફળનો ઓર્ડર આવી ગયો.
ફળ ખરીદવા માટે રસ્તામાં આવી રહેલી એક બજારમાં ગયો, એ બજારમાં લગભગ ઘણા સમયથી જતો આવું છું. મોટાભાગે લગભગ એક જગ્યાએથી જ ફળ લેવાનું થાય કારણકે એ ફળ વેચનાર નો સ્વભાવ પણ ખૂબ જ સુંદર છે અને તેની પાસે ફળ પણ ખૂબ જ સારા હોય છે.
પરંતુ આજે ખબર નહીં એ જગ્યાએ કોઈ નહોતું, એટલે વિચાર આવ્યો કે બજાર આવડી મોટી છે ગમે ત્યાંથી ફળ લઈ લઈશ. એમ વિચારીને આગળ જતો રહ્યો. આગળ જઈને એક રેકડી જોઈ જેમાં એક નાનકડું એવું બોર્ડ ઉપર રાખવામાં આવ્યું હતું, એ બોર્ડમાં કશું લખ્યું હતું પરંતુ રસ્તામાં જઈ રહ્યો હોવાથી શું લખ્યું છે તે જોવા માટે ત્યાં રેકડી ની નજીક જવું પડે. ત્યાં નજીક જઈને વાંચ્યું તેમાં શું લખ્યું છે, એમાં મોટા અક્ષરે લખ્યું હતું…
“મારા વૃદ્ધ માતા બીમાર છે, ઘરમાં તેની સેવા કરી શકે તેવું કોઈ નથી, મારે થોડા થોડા સમયે તેની સારસંભાળ રાખવા જમાડવા, દવા આપવા અને ટોયલેટ કરાવવા જવું પડે છે, તો જો તમારે ઉતાવળ હોય તો તમારી મરજીથી મનપસંદ ફળ લઈને વજન ચેક કરીને લઈ શકો છો. ફળનો ભાવ પણ સાથે લખેલો છે. જે પૈસા થાય તે ફળ ની પાછળ રાખેલા ડબ્બા ની નીચે રાખવા, ધન્યવાદ. અને જો તમારી પાસે પૈસા ન હોય તો મારા તરફથી ફળ લઈ લેજો!”
મેં આજુબાજુમાં નજર કરી કે કદાચ આ રેકડી ના માલિક દેખાઈ જાય, પરંતુ કોઈ દેખાયું નહીં. એટલે બોર્ડ માં લખેલી સુચના મુજબ મેં થોડી મોસંબી લીધી, દ્રાક્ષ લીધી તેમજ સફરજન લઈને ગણતરી કરી તો 180 રૂપિયા થતા હતા. મેં નીચે ફળ ની પાછળ ડબ્બા ની નીચે રાખ્યા. ત્યાં પહેલેથી થોડી નોટો પડી હતી એટલે અંદાજો આવી ગયો કે માલિક બહાર છે.
ફળ લઈને હું તો ઘરે જતો રહ્યો, જમીને ફરી પાછો ઓફિસે જતો રહ્યો. રાત્રે નીકળવાનો સમય થયો અને હું ફરી પાછો ઘરે જવા માટે નીકળ્યો. અત્યારે ફરી પાછો તે માર્કેટમાંથી નીકળ્યો માત્ર એ જ જોવા માટે કે તે ફળ વાળો આવ્યો છે કે નહીં. ત્યાં તે રેકડી ઊભી હતી, અને ત્યાં એક દુબળો પાતળો એવો માણસ ઊભો હતો, ઘણા દિવસથી દાઢી પણ નહોતી કરી એવું લાગતું હતું. તેને પહેરેલા કપડા પણ ખરાબ થઈ ગયા હતા અને હું ત્યાં જાઉં તે પહેલાં જ તે હજી રેકડી ને ધક્કો મારીને નીકળી રહ્યો હતો તે પહેલા હું ત્યાં પહોંચી ગયો.
મારી સામું જોઈને તરત જ તેને સ્માઈલ કર્યું ત્યાર પછી મને કીધું સાહેબ ફળ તો બધા ખતમ થઈ ગયા છે.
મેં સીધું તેને તેનું નામ પૂછ્યું તેને કહ્યું મારું નામ ગોવિંદ છે. મેં તેને કહ્યું તમે ઘરે જઈ રહ્યા છો તમે કહેવાનું કારણ એટલું જ કે તેની અડધી સફેદ અને અડધી કાળી એવી દાઢી ઉપરથી તેની ઉંમર નો અંદાજો કાઢીએ તો લગભગ ૪૦થી વધારે ઉંમર હશે.
તેને જવાબમાં કહ્યું હા સાહેબ બધા ફળ વેચાઈ ગયા છે એટલે આજે થોડો વહેલો જઈ રહ્યો છું નહીંતર હું કાયમ અહીં દસ વાગ્યા સુધી રહું છું.
મેં કહ્યું તો તમારો ઘરે જવાનો ટાઈમ ન થયો હોય તો આવો થોડી ચર્ચા કરવી છે, એમ કહીને અમે બંને ત્યાં સામે એક ચા ની દુકાન પાસે ગયા. મારા અને તેના માટે ચા મંગાવી, સાથે થોડો નાસ્તો મંગાવ્યો પછી અમે બંને ત્યાં રહેલા સ્ટૂલ ઉપર બેઠા, થોડા સમય પછી ચા આવી.
ચા આવી એટલે મેં તેને આગ્રહ કર્યો અને કહ્યું ભાઈ તમારી સાથે ચા પીતા પીતા ચર્ચા કરવી છે. તમારું બોર્ડ વાંચીને સવારે હું અહીંથી ફળ લઈ ગયો હતો, તમારા માતા ને શું થયું છે?
ચાની પહેલી ચૂસકી લઇ ને તેને જવાબ આપતા કહ્યું સાહેબ વર્ષોથી હું ને માતા સાથે જ રહીએ છીએ અમે બંને અહીં ધંધામાં પણ સાથે જ ઉભા રહેતા. પરંતુ પાંચ વર્ષ પહેલા માતાને બીમારી થઈ પહેલા તો દિવસ સુધી દાખલ રહેવું પડ્યું ત્યાર પછી ડોક્ટરે કહ્યું, આ બીમારીનો હવે આનાથી વધારે કોઈ ઈલાજ નથી, તમે થાય તેટલી સેવા કરો અને માતાને ખાટલા માં જ રહેવું પડશે. માત્ર રોજિંદી ક્રિયાઓ માટે થોડા સમય ઉભા રહી શકશે અને શક્ય તેટલો આરામ કરાવવો.
