બાળકોએ પણ સામે દાદી ને પણ જમાડયું, દાદીના આંખમાંથી અશ્રુધારા વહેવા લાગી.
બાળકોએ તેને કહ્યું અરે દાદી તમે રડી કેમ રહ્યા છો? શું તમને દુખાવો થાય છે, હું તમારા પગ દબાવી આપુ?
અરે એવું કંઈ નથી આ તો ખાલી તારા પિતા ને યાદ કરી ને આંખમાં આંસુ આવી ગયા, એ પણ તમારા બન્નેની જેમ મારા હાથેથી જ ભોજન જમતો હતો.
પરંતુ હવે મોટો થઈ ગયો છે અને સફળતાનું ભૂત જાણે તેને વળગી ગયું છે કે તેને હવે ખાવાનો સમય પણ મળતો નથી, અને ખાવાનો તો દૂર તેની પાસે તેની માં પાસે બેસવાનું કે માં ને મળવાનો પણ સમય નથી.
બંને બાળકો દાદીને કહેવા લાગ્યા, દાદી તમારી તબિયત સારી થઈ જાય અમે બંને તમારા હાથેથી જ ભોજન જમીશું.
તો પછી ભણવા માટે કોણ જશે? તમે તો હોસ્ટેલમાં ભણવા માટે હમણાં ચાલ્યા જશો… તમારી મમ્મી અહીં થોડી રહેવા દેશે?
દાદી હવે અમારે હોસ્ટેલમાં નથી જવું, અમે અહીં રહીને જ ભણીશું. બાળકો એ જવાબ આપ્યો
બાળકોનો આવો જવાબ સાંભળીને દાદી ગળગળા થઈ ગયા અને બંને બાળકોને ભેટી પડ્યા.
રસોડાની બહાર થી આ બધું દ્રશ્ય નર્સ જોઈ રહી હતી, આજે બંને નર્સના મગજમાં એક જ વિચાર કરી રહ્યો હતો કે, આ ઈલાજ વિશે તો આપણે આજ સુધી કોઈ દિવસ જાણવામાં જ ન આવ્યું? પોતાના સાથે હળી-મળીને રહેવાની આ અનોખી દવા વિશે નર્સને આજે ખબર પડી.
બંને દાદીની તબિયતમાં સુધારો જોઈને ખુશ થઈ ગઈ, નીતાબેન ને પણ નર્સને કહ્યું આજના આ મોર્ડન જમાના ડૉક્ટર અને નર્સ ને કઈ રીતે ખબર હોય કે ભારતના લોકો સો વર્ષ સુધી નીરોગી કેવી રીતે રહેતા હતા?
નાનકડું ગામડું હોય, કોઈપણ પ્રકારની સુવિધા ન હોય, દરેકના ઘરમાં ગાય, ખેતરના કામ, કૂવામાંથી પાણી લાવવાનું, ઘરે જ મસાલા તૈયાર કરવાના, અનાજ દળવાનું, દહીં વલોવીને માખણ કાઢવાનું, એક ઘરમાં લગભગ 20 થી પણ વધારે લોકોનું જમવાનું બનાવવાનું, કપડાં ધોવાના અને એ પણ વોશિંગ મશીન વગર, કોઈ મિક્સર પણ નહીં, કે ન એક પણ કુકર. તેમ છતાં જીવનમાં કોઈ રોગ ન હતો. મરણના દિવસ સુધી ચશ્મા પણ નહીં અને દાંત પણ બિલકુલ સલામત, આ બધું માત્ર પરિવારનો પ્રેમ મળવાથી શક્ય બનતું હતું. નર્સ આ બધું સાંભળીને આશ્ચર્ય ચકિત રહી ગઈ અને નીતા બેન ની તબિયત પણ ધીમે ધીમે સુધરતી ગઈ, થોડા જ દિવસોમાં નીતાબેન એકદમ સંપૂર્ણપણે ઠીક થઈ ચૂક્યા હતા.
આ સ્ટોરીમાં થી આપણને પણ પ્રેરણા મળે છે કે આપણે પણ આપણા લોકો માટે આવી જ રીતે દવા બનવું જોઈએ. જો તમને આ સ્ટોરી પસંદ પડી હોય તો દરેક લોકો જોડે શેર કરજો, અને આ સ્ટોરીને કમેન્ટમાં ૧ થી ૧૦ ની વચ્ચે રેટિંગ પણ આપજો.