વર્મા સાહેબ નું ઘર શાંતિ અને શિસ્ત વાળું પરિવાર હતું. તેમની દિકરી, સ્નેહા, અભ્યાસમાં હોંશિયાર અને ઘરના નિયમોનું પાલન કરતી. સ્નેહાની માતા, મીનાક્ષી, હંમેશાં તેના ભવિષ્યને લઈને ચિંતિત રહેતી, પરંતુ તેના પિતા, રમેશ વર્મા, પોતાની દીકરી પર પૂરો વિશ્વાસ રાખતા.
એક દિવસ સ્નેહા પોતાના અભ્યાસ માટે પુસ્તકો સમેટી રહી હતી. તેણે અચાનક કહ્યું, “મમ્મી, હું વિચારતી હતી કે આજે રાતે નેહાના ઘરે રહી જાઉં. આપણે કાલે મૅથ્સ ટેસ્ટ માટે તૈયારી કરવી છે, તો મળીને અભ્યાસ કરી શકીશ.” મીનાક્ષીએ થોડું ચિંતાથી કહ્યું, “બેટા, રાતે બીજાના ઘરે રહેવું સારું નથી લાગતું. અભ્યાસ ઘરમાં પણ થઈ શકે છે.”
સ્નેહા થોડી જિદ સાથે બોલી, “મમ્મી, પપ્પાને પૂછો તો, તેઓ તો મને જવા દેત.” મીનાક્ષીએ કંઈક કહેવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ ત્યાં સુધી સ્નેહાએ રમેશ સાહેબને બોલાવી દીધા. રમેશ સાહેબ આવતા જ બોલ્યા, “અરે, જવા દે ને. મિત્રો સાથે ભણી લેવું પણ જરૂરી છે. વિશ્વાસ કરતા શીખો.”
સ્નેહાએ પોતાના પિતાને ધન્યવાદ આપ્યો અને હસતી સ્કુટી લઈને નીકળી.
રાત્રીના લગભગ એક વાગ્યાનો સમય હતો. રમેશ સાહેબ પથારીમાં હતાં કે અચાનક ફોનની ઘંઘણાહટે તેમને ચમકાવી દીધા. તેઓ ડરીને ફોન ઉઠાવે છે. બીજી તરફથી કોઈ અધિકારીની ગંભીર અવાજ આવી, “શ્રીમાન વર્મા, તમારે તરત જ અહીં પોલીસ સ્ટેશન આવી જવું પડશે.” રમેશ સાહેબનું હ્રદય જોરથી ધડકવા લાગ્યું. તેમના મનમાં વિવિધ વિચારો આવવા લાગ્યા—ક્યાંક સ્નેહાને કંઈ થયું તો નથી ને?
સ્ટેશન પહોંચીને રમેશ સાહેબની આંખો ફાટી ગઇ. સામે ઘણા છોકરાં-છોકરીઓ બેસેલા હતા, જેઓના ચહેરા શરમથી નીચે વળાયેલા હતા. અને એમા, સ્નેહા પણ પોતાની આંખો નીચે કરેલી બેસેલી હતી. રમેશ સાહેબને એક પળમાં જ તેની ઓળખ થઇ ગઈ.