આકરા ઉનાળાનો બળબળતો બપોર હતો. સૂર્ય જાણે અગ્નિગોળો બનીને ધરતી પર તપી રહ્યો હતો. એક મોંઘી ગાડીઓના અવાજથી ગુંજતા પોશ વિસ્તારના રસ્તા પર, એક નાનકડો બાળક ઊભો હતો. એના મેલાઘેલા કપડાં, રુક્ષ હોઠ અને થાકેલી આંખો જોઈને કોઈ પણ કહી શકે કે એ કેટલો ભૂખ્યો હતો. પણ એની આંખોમાં એક અનોખી ચમક હતી, એક આશા, જે એને વારંવાર એક મોટા આલીશાન બંગલાના દરવાજા તરફ ખેંચી રહી હતી.
એનું નામ કમલ હતું. બાર વર્ષની ઉંમર, પણ એના ચહેરા પર નાની ઉંમર કરતા વધુ ગંભીરતા હતી. પેટમાં ઊઠતા અગ્નિને શાંત કરવા માટે એણે ઘણી મહેનત કરી હતી, પણ ભૂખનો અહેસાસ એના દરેક પ્રયત્નને નિષ્ફળ બનાવી રહ્યો હતો. એણે એકાદ ક્ષણ માટે હિંમત ભેગી કરી અને ધીમે ધીમે બંગલાના દરવાજા તરફ આગળ વધ્યો. એના ધ્રૂજતા હાથે ડોરબેલનું બટન દબાવ્યું. એના હૃદયના ધબકારા એટલા તેજ હતા કે એને લાગ્યું કે આજુબાજુ કોઈ પણ એનો અવાજ સાંભળી લેશે.
થોડી જ ક્ષણોમાં દરવાજો ખૂલ્યો. અંદરથી એક સ્ત્રી બહાર આવી. એમનું નામ હિરલબેન હતું, લગભગ પાંત્રીસ-ચાલીસ વર્ષના લાગતા હતા. એમના ચહેરા પર થોડી ચિંતા હતી, કદાચ કોઈ અગત્યના કામમાં હતા. એમણે ઉપરથી નીચે સુધી કમલને જોયો અને પૂછ્યું, “શું જોઈએ છે?”
કમલે નમ્રતાથી હાથ જોડીને ધીમા અવાજે કહ્યું, “આંટી, હું તમારો બગીચો સાફ કરી દઉં?”
હિરલબેને એની સામે જોયું. એમને લાગ્યું કે આ કોઈ ભીખ માંગનારો બાળક હશે. એમણે કડકાઈથી કહ્યું, “ના, અમારે કોઈ કામ નથી કરાવવું.”
હિરલબેનના જવાબથી કમલની આંખોમાં ચમકેલી આશાનો તણખો ઓલવાઈ ગયો. પણ એણે હિંમત ન હારી. “પ્લીઝ, આંટી… હું બહુ સરસ રીતે સાફ કરી આપીશ,” એણે કરગરતા અવાજે ફરીથી વિનંતી કરી.
હિરલબેને કમલના ચહેરા પર ધ્યાનથી જોયું. એની આંખોમાં રહેલી માસૂમિયત અને લાચારીએ એમના હૃદયને હચમચાવી દીધું. એમના મનમાં એક વિચાર આવ્યો કે આ બાળક ભિખારી નથી. એ કામ કરીને પોતાની ભૂખ શાંત કરવા માંગે છે.
એમનું હૃદય પીગળ્યું. એમણે કહ્યું, “સારું, કેટલા પૈસા લઈશ?”
કમલે માથું નીચું કરીને ધીમા અવાજે કહ્યું, “પૈસા નહીં, આંટી. બસ, જમવાનું આપી દેજો.”