“અરે! એવું કેવી રીતે બને? કરાર તો એક વર્ષનો હતો. હજુ તો ત્રણ મહિના પણ પૂરા નથી થયા,” રાધાએ ગુસ્સાથી કહ્યું.
રઘુએ કહ્યું, “તે કહે છે કે જો પૈસા પાછા નહીં આપીએ તો સારું નહીં થાય. મેં સમજાવવાની કોશિશ કરી, પણ તે માનતો જ નથી. મારાથી શું થશે, રાધા? લારી વેચી દઉં તો પણ આટલા પૈસા ભેગા નહીં થાય.”
રઘુની વાત સાંભળીને રાધાનું લોહી ઉકળી ઉઠ્યું. તેણે રઘુનો હાથ પકડ્યો અને તેને બહાર ખેંચી લાવી. તે રાતનો અઢી વાગ્યો હતો. આખું મોહલ્લો શાંતિમાં હતો. રાધાએ શંભુભાઈના ઘરનો દરવાજો જોર જોરથી ઠોકવાનું શરૂ કર્યું.
“દડ દડ… ધડ ધડ…!”
આ અવાજ સાંભળીને આખો મોહલ્લો જાગી ગયો. લોકો બારીમાંથી ડોકિયાં કરવા લાગ્યા. શંભુભાઈ પણ ગભરાઈને બહાર આવ્યા. “શું થયું, રાધાબહેન? આટલી રાતે મારો દરવાજો કેમ ઠોકી રહ્યા છો?”
રાધાનો ચહેરો ગુસ્સાથી લાલ હતો. તેણે શંભુભાઈની આંખોમાં આંખ નાખીને કહ્યું, “સાંભળો, ભાઈસાહેબ! અમે તમારી પાસેથી જે પૈસા લીધા છે, તે એક વર્ષના કરાર પર લીધા છે. એક વર્ષ પહેલાં એક પણ રૂપિયો પાછો નહીં મળે. તમે મારા પતિને ધમકી આપી રહ્યા હતા કે જો પૈસા નહીં આપો તો સારું નહીં થાય? તો સાંભળી લો, તમને જે યોગ્ય લાગે તે કરી લો. અમે પણ જોઈએ છીએ, કાયદો કોની સાથે છે!”
શંભુભાઈ સ્તબ્ધ થઈને ઊભા રહ્યા. તેમને રાધાની આવી હિંમતની અપેક્ષા નહોતી. તેમના મોંમાંથી એક પણ શબ્દ ન નીકળ્યો. રાધાએ રઘુનો હાથ પકડ્યો અને તેને ખેંચીને પોતાના ઘરમાં લઈ આવી.
“ચાલો, રઘુ! હવે તમે આરામથી ઊંઘી જાવ. હવે તેને ઊંઘ નહીં આવે.”
રાધાએ રઘુને પથારી પર સુવડાવ્યો અને પછી હળવેથી બોલી, “જુઓ રઘુ, ક્યારેક ક્યારેક જેવા સાથે તેવા થવું પડે છે. જે માણસ અંધારાનો લાભ લઈને ડરાવવાનો પ્રયાસ કરે, તેને અજવાળામાં જ પાઠ ભણાવવો પડે.”
સાચે જ, સ્ત્રી જ્યારે પોતાના પરિવાર પર કોઈ આંચ આવે ત્યારે દુર્ગાનું રૂપ ધારણ કરી લે છે. તે તેના પતિ અને બાળકો માટે કોઈ પણ હદ સુધી જઈ શકે છે. આ વાર્તા એ વાતનો પુરાવો છે કે સાચો પ્રેમ અને સાચો સાથ ક્યારેય તૂટતો નથી, ભલે ગમે તેવી પરિસ્થિતિઓ આવે.