આજના આધુનિક સમાજમાં 30-35 વર્ષની ઉંમરે પણ અનેક યુવક-યુવતીઓ અપરિણીત જોવા મળે છે. આપણે વિચારવું જોઈએ કે આ સમસ્યાનું મૂળ કારણ શું છે? આજે એક વાસ્તવિક ઘટના દ્વારા આ સમસ્યાની વિગતે સમજ મેળવીએ.
એક શહેરમાં રહેતા પરિવારમાં 24 વર્ષની સુશિક્ષિત યુવતી હતી. તેના પિતાએ પોતાની દીકરી માટે યોગ્ય જીવનસાથી શોધવાનું શરૂ કર્યું. એક દિવસ તેમના નજીકના સગા-સંબંધીએ એક સારા સંબંધની વાત કરી:
“મારી ઓળખાણમાં એક 25 વર્ષનો સારો યુવક છે. શહેરમાં નોકરી કરે છે, દેખાવમાં આકર્ષક છે, તેનો સ્વભાવ પણ ખૂબ સારો છે. તેના માતા-પિતા સંપન્ન અને સુસંસ્કારી છે. આ સંબંધ તમારી દીકરી માટે યોગ્ય રહેશે.”
પિતાએ તરત જ પ્રશ્ન કર્યો: “છોકરાની માસિક આવક કેટલી છે?”
વચેટિયાએ જવાબ આપ્યો: “તે 30 હજાર રૂપિયા માસિક કમાય છે, વળી તેનો પરિવાર પણ સારી આર્થિક સ્થિતિમાં છે.”
પિતાએ નાક સિકોડતાં કહ્યું: “હું! આજના મોંઘવારીના સમયમાં મહાનગરમાં 30 હજારમાં શું થાય? પરિવારની સંપત્તિથી અમારે શું લેવા-દેવા? મારી દીકરી માટે વધુ કમાણી કરતો યુવક જોઈએ.”
વચેટિયાએ હિંમત રાખીને બીજો એક સંબંધ સૂચવ્યો:
“એક બીજો યુવક પણ છે. દેખાવમાં સારો છે, માસિક 50 હજાર રૂપિયાનો પગાર છે. માત્ર તેની ઉંમર થોડી વધારે – 28 વર્ષ છે.”
પિતાએ ફરી નારાજગી દર્શાવી: “માત્ર 50 હજાર? આટલી આવકમાં શહેરમાં એક 1BHK ફ્લેટ પણ ખરીદી શકે ખરો? મારી દીકરીને સુખ-સગવડથી કેવી રીતે રાખશે? આ તો અપૂરતું છે!”
વચેટિયાએ ત્રીજો પ્રસ્તાવ રજૂ કર્યો:
“એક વધુ યોગ્ય સંબંધ છે. આ યુવક દેખાવમાં સામાન્ય છે, થોડો પુષ્ટ કાયાનો છે. બૌદ્ધિક કામ કરવાના કારણે તેના વાળ થોડા ઓછા થઈ ગયા છે, પરંતુ તે ખૂબ હોશિયાર છે. તેનો માસિક પગાર એક લાખ રૂપિયા છે. હા, તેની ઉંમર 32 વર્ષ છે, પણ કેરિયરમાં સ્થાપિત છે.”
પિતાએ ગુસ્સાથી જવાબ આપ્યો: “એક લાખના પગારની શું કિંમત છે જો છોકરો સુંદર ન હોય? મારી દીકરીને તો રૂપાળો અને સ્માર્ટ યુવક જ જોઈએ. વળી મારી દીકરી પોતે પણ સારી કમાણી કરે છે. અમને એવો યુવક જોઈએ જે: